“Elke patiënt heeft een ander verhaal. Zo blijft het 35 jaar interessant”
Rinus Wanders kreeg de Maastro Patiëntenzorg Award niet alleen voor zijn bijzondere verdiensten in 2021 – het jaar waarin hij terugkwam om uit te helpen in de kliniek, ook al was hij net met pensioen gegaan. Nee, het is meer een 'lifetime achievement award'. Een bijzondere blijk van waardering voor ruim 35 jaar topkwaliteit. Als radiotherapeutoncoloog en als manager. Hij coördineerde de behandeling van vele, vele duizenden patiënten, waardoor zijn collega’s hun handen vrij hadden voor research en onderwijs. Eind februari 2022 zette hij dan toch echt een punt achter zijn carrière, met een mooie award als kers op de taart.
natuurkracht in de kliniek
De woorden van zijn collega’s van Team 3 zijn misschien nog wel meer waard dan de award zelf. Ze beschrijven hem als een 'natuurkracht in de kliniek, die patiëntenzorg in de puurste vorm belichaamt'. Zelden op een 'nee' te betrappen, altijd bereid een dienst over te nemen, nooit opgejaagd of in de stress. Zelfs toen hij na z’n pensionering de vraag kreeg of hij een collegaradiotherapeut wilde vervangen tijdens haarzwangerschapsverlof, zei hij tot twee keer toe 'ja'. En zo werkte hij tot 1 maart 2022 gewoon door, in zijn bekende razende tempo. Nu zijn taak erop zit, neemt hij even de tijd om terug te kijken.
interessant bijbaantje
“Eigenlijk ben ik de radiotherapie ingerold via een baantje als studentassistent. Ik studeerde Geneeskunde in Groningen en zat in m’n vijfde jaar. In dat jaar heb je wat tijd over voor een bijbaantje, en toevallig zochten ze een student-assistent bij de radiotherapie. Dat leek me wel wat. Zo ontdekte ik dat het een ontzettend leuk vak is. Mijn opleiding tot radiotherapeut-oncoloog heb ik gedaan bij het Radiotherapeutisch Instituut Limburg, in Heerlen. Daar tekende ik in 1986 mijn eerste contract. Vlák voordat Groningen met een aanbod kwam. Anders had ik waarschijnlijk 35 jaar in Groningen gewerkt.”
hecht team
“Dat ik in al die jaren zoveel patiënten heb behandeld, komt door mijn passie voor de kliniek. Ik ben geen onderzoeker. Laat mij maar met patiënten werken, dat vind ik veel leuker. Vanuit die interesse kon ik anderen helpen met hun onderzoek door mee te werken aan trials met patiënten. Zo heeft iedereen zijn sterke kanten. Door wat harder te werken – wat mijn passie is – gaf ik anderen de kans om hún passies verder door te ontwikkelen. Zo vormden we samen een heel hecht team.”
alle factoren meewegen
“De lol van het werk zat voor mij vooral in het contact met de patiënt en hun familie. Tumoren zijn vaak vergelijkbaar met elkaar, maar elke patiënt heeft een ander verhaal. Dat houdt het werk interessant. Samen met de patiënt weeg je allerlei factoren mee waarna je samen een behandeling kiest die het beste past. Die persoonlijke afwegingen heb ik altijd het leukste gevonden aan dit werk.”
smoesje
“Ik had natuurlijk al afscheid genomen van mijn collega’s, maar dat ik nu nóg een keer afscheid mag nemen met zoveel mooie woorden van mijn eigen Team 3 –
mijn tweede familie – dat voelt echt heel fijn. Ik had geen idee dat ze me genomineerd hadden. Ik was met een smoesje naar het MECC gelokt, waar ik eigenlijk zou meedoen aan een quiz. Maar alle spelletjes gingen voorbij en ik zat er nog steeds. Toen begon er wel iets te dagen, ja. En opeens was daar dat mooie beeldje. Het tweede in de familie, want mijn zoon Roel-Germ won “m vorig jaar.” Lachend: “Dat stak wel een beetje, hoor. Dat zo’n jonge blaag in een paar jaar tijd al zo’n
award verdient, terwijl ik er 35 jaar over heb gedaan. Maar nu hebben we er allebei een. En daar ben ik heel trots op!”