Anthony koos voor protonentherapie
"Je lichaam is net als een hybride auto, als de accu op is, rijd je op benzine"
‘Als storingsmonteur ga je altijd op zoek naar storingen’. Dit heeft Anthony helaas zelf aan den lijve ondervonden. Twee jaar geleden kreeg hij last benauwdheidsaanvallen. Hij belandde bij de KNO arts en werd geopereerd aan zijn neusholtes. Maar de aanvallen bleven. Tot vorig jaar zomer hij tijdens zijn werk een epileptische aanval kreeg. ‘Achteraf bleken dit dus al die tijd epileptische aanvallen’. Na zorgvuldig onderzoek kreeg hij te horen dat hij een hersentumor had, eentje van de kwaadaardige kant en traag groeiende soort. ‘Achteraf neem ik niemand iets kwalijk, fouten maken is menselijk.’ Na de operatie in Tilburg moest hij nog door voor bestraling, maar de radiotherapeut in het Radboud UMC had contact gelegd met Maastro, omdat hij voor protonentherapie in aanmerking zou komen. ‘Dit zou voor mij minder bijwerking betekenen. Maar wel zes weken in Maastricht verblijven, weg van mijn gezin. Een moeilijke keuze’.
Protonentherapie
En toch koos hij voor Maastricht. Hij ging het proces open in ging voor protonentherapie omdat dit minder bijwerkingen voor het geheugen zou opleveren. ’Ik heb niet gegoogeld naar informatie, want dan word je onrustig. Doodgaan kan elke dag.’ Helaas kampte hij nog met een eetstoornis, als gevolg van de nasleep van een liesbreuk eerder dat jaar. Hierdoor kwam hij veel aan na de operatie. Het eetprobleem werd na de bestraling alleen maar erger, mede door geur en smaakverlies. Hij at drie weken vrijwel niets. ‘Mijn hoofd zei “niet meer eten”’. Een diëtiste vanuit het MUMC+ gaf hem advies over een voedingsplan. ‘Je lichaam is net als een hybride auto, als de accu op is, rijd je benzine’. Doseren is voor hem de beste aanpak nu.
Begeleiding
Tijdens zijn behandeltraject ervaarde hij veel steun aan de fijne gesprekken met de patiëntbegeleider van Maastro. ‘Ook de collega’s van maatschappelijk werk hebben mij goed geholpen tijdens deze moeilijke periode.’ Gelukkig kwamen zijn vrouw en kinderen hem opzoeken tussen kerst en nieuwjaar. ‘Want’, zo geeft hij aan ‘ik voelde me net een tbs’er, 6 weken in een hotel verblijven.’ Door zijn gezondheidstoestand was zijn rijbewijs namelijk ingenomen. Verder is Anthony zeer te spreken over de laboranten die hem altijd heel vriendelijk behandelden. ‘De protonentherapie heb ik goed doorstaan, zonder al te veel bijwerkingen van de bestraling’. Na een half jaar krijg ik nog cognitieve testen.’ Vooralsnog merkt hij nog geen problemen met zijn geheugen.
Nu ondergaat hij nog chemo, wat haaruitval betekende vier weken na de start, en dat terwijl; ‘ijdel als ik ben, ik net mijn haren liet groeien.’ Een grote teleurstelling nu is dat hij nog niet kan werken wegens de epilepsie. Hiervoor heeft hij medicamenten en bouwt hij langzaam af, naarmate het traject vordert. Voor de rust in zijn hoofd haalt hij zijn hart op met het klussen aan auto’s, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
De protonentherapie heb ik goed doorstaan, zonder al te veel bijwerkingen van de bestraling. Na een half jaar krijg ik nog cognitieve testen.
