Oktober borstkankermaand - Een persoonlijk verhaal
Het is oktober borstkankermaand; de maand waarin wereldwijd aandacht is voor de ziekte en waarbij we even stilstaan bij de behandeling van borstkanker. Dit jaar delen we graag een persoonlijke ervaring van een van onze patiënten.
Jacqueline, een sterke en moedige vrouw, deelde haar hartverwarmende ervaring met ons. Haar woorden herinneren ons eraan waarom we elke dag met passie en toewijding werken. We willen de patiënt in de beste handen laten voelen, de beste zorg bieden, met de beste apparatuur. Dit betekent ook dat met we onze persoonlijke benadering het verschil kunnen maken. Het verhaal van Jacqueline raakt ons dan ook.
Een klavertje vier voor Jacqueline
Jacqueline (55 jaar, red.) uit Kerkrade deelt haar verhaal. Om het taboe op borstkanker te doorbreken voor alle vrouwen die, in een gelijksoortig traject, ermee te maken krijgen. Om al deze vrouwen een stem te geven. Hier put Jacqueline kracht uit. Want de dag dat het telefoontje van de diagnose kwam, op 8 juni jl., staat haar nog goed bij. Een voorstadium van borstkanker. ‘Mijn wereld ging ten onder. Geen kanker, maar het moest er wel uit.’ Na een borstsparende operatie begon ze aan haar traject van twintig bestralingen bij Maastro. Een intensieve periode volgde. Vlak na deze operatie was ze vrij emotioneel waardoor informatie verwerken voor haar moeilijk was. Toch ondervond ze steun door de prettige gesprekken met haar behandelend arts. Jacqueline geeft aan dat hij haar kundig informeerde over het traject, maar nog belangrijker dat zij zich gezien voelde, als mens. Dit sterkte haar vertrouwen. Ook het klavertje vier dat ze aan het begin van de receptioniste kreeg, gaf haar dat steuntje in de rug. ‘Deze persoonlijke benadering, daar denk ik nog steeds met een warm gevoel aan terug.’
Ze weet nog dat ze het erg spannend vond om alleen in de bestralingsruimte te liggen. ‘Toen ik dat aan de laboranten vertelde, hebben ze iedere behandeling met mij gepraat.’ Een stem horen, deed haar goed. ‘Laat weten waar je behoefte aan hebt. Dit recht heb je als patiënt’, vult Jacqueline aan. Echt voorbereiden op de bestralingen heeft ze niet gedaan. Ze was nog ziek van de operatie en daar nog herstellende van. ’Je hebt pijn, je bent flabbergasted van alles’. Het bestralingstraject was voor haar lichamelijk best zwaar. ‘Je voelt en hoort er niets van’, schetst ze, ‘maar na de bestraling voelde de huid wel branderig aan.’ Op advies van de doktersassistente, - waar ze altijd een praatje mee maakte-, kocht ze aloë vera, en dat hielp. Aan het eind van het traject ervaarde ze moeheid door de nasleep van de operatie en achtereenvolgens de bestralingen. Haar okselhuid was stuk en ergens vreesde ze om weer naar Maastro te moeten gaan. Heel prettig was het dat een siliconenpleister naar haar thuis werd gestuurd. ‘De pleister verzachtte de pijn, omdat de beschadigde huid niet meer over elkaar schuurde’, licht ze toe.
Langzaam gaat het, op meerdere vlakken, beter met haar. Voor haar is schrijven onderdeel geworden van het verwerkingsproces. ‘Accepteren dat het herstellen tijd nodig heeft, is de grootste uitdaging. Maar dat komt goed. Ik leef bewuster, kan nog meer genieten.’ En als zij een tweede kans heeft gekregen, waaraan zal zij dan haar energie besteden? Dit wil Jacqueline de komende tijd voor haarzelf gaan ontdekken. Wij wensen Jacqueline heel veel succes en kracht toe.